cahit külebi

9 ocak 1917 de tokat'da doğup, 20 haziran 1997 de ankara'da ölen türk şairdir kendisi. "halk şiirinden, türkülerden yararlanarak çağdaş bir şiir oluşturmuş, konu olarak yurt, insan ve doğa sevgisini işlemiştir. şiirlerinde çocukluğunun ve gençlik yıllarının geçtiği yörelerden izlenimlerini yansıtmıştır." diyor kaynaklar. ben kendisini bu birkaç dize ile tanıdım "artık ne pencerem var seni koyacak ne masam sevgilim de yok bu şehirde çiçek seni alıp ne yapsam." bir çiçekle olan bu kısacık konuşma onun bütün acılarının, anılarının, hayatının aynası gibi. derinlerde bir yerde bir yanlışlık, bir hüzün var ve büyük bir yalnızlık..

" artık ne pencerem var seni koyacak ne masam sevgilim de yok bu şehirde çiçek seni alıp ne yapsam. "

"olur biter, geçer gider. ama canımı yaka yaka, yutkunduğum şeyler var. olup bitmeyen, geçip gitmeyen..."

"bir gece habersiz bize gel merdivenler gıcırdamasın öyle yorgunum ki hiç sorma sen halimden anlarsın sabahlara kadar oturup konuşalım kimse duymasın mavi bir gökyüzümüz olsun kanatlarımız dokunarak uçalım. insanlardan buz gibi soğudum, işte yalnız sen varsın öyle halsizim ki hiç sorma anlarsın."

bütün trenleri kaçırdın, acıklı bir roman gibisin şimdi i̇şte milyon insanda milyon yürek senin için çarpar mı biri? karanlık kış günü akşam üstü dost diye sokaklarda kendini ara sevdalı kimsesiz sarhoşlar gibi sarıl gizlice ağaçlara

"ben yalnızlığı gökte uçar gördüm. ben yalnızlığı garip naçar gördüm. ben yalnızlığı gelir geçer gördüm" ama geçmiyor üstad.

nereden esti bilmiyorum ama şu mısraları geldi aklıma, "gözlerin gözlerime değince, su katılıyor rakıya, denizler açılıyor önümde."